سال‌هاست که خود را یافته‌ام...
دفتر تاریخ را می‌گشایم. هیچ نشانی نمی‌یابم. با خود می‌اندیشم، کجای هستی ایستاده‌ام؟، سهم زندگانی از من چه خواهد بود؟، چرا هنوز دمم باز می‌گردد؟ و ...
سایه‌ی سنگین یأس چون دردی مهلک، از سر تا پای وجودم را می‌پیماید و سان مرگ می‌بیند. دستان تاریک و ستبرش را چون تیری در مقابل چشمانم می‌گیرد و گوشه‌ی عزلت را نشان می‌دهد. بی‌اراده و مسحور، گام برمی‌دارم و تمامی درها را بر روی خود می‌بندم، چه چاره‌ای می‌توان جست؟! محکوم به فنا، هر جا که باشد، به انتظار می‌نشیند تا کالبدش همچون روحش بپوسد و گند بزند. در سایه روشن روزگار تکراری، ناگاه به چیزی برای بقا چنگ زدم. انگیزه‌ای برای زنده ماندن به هدفی برای زندگی بدل گشت. بارقه‌ای از امید در گشودن نخستین کتاب حیات، جای خود را به تلألؤ بی‌بدیل لذت مطالعه روزانه داد. تمامی سایه‌ها رخت بربستند و تاریکی‌ها در کنجی نشستند. از آن پس برآنم که خطی در دفتر تاریخ - به زیبایی آنچه که بزرگان در آن قلم زندند - به تصویر بکشم که همواره (تا حد امکان) در چرخش چرخ بشریت، سهیم باشد.
و اینگونه بود که سال‌هاست خود را یافته‌ام...
ژرترود بگو ببینم، او به تو گفته بود که دوستت دارد؟
یک طرفش، خانمش بود و شازده احتجاب. پهلوی هم ایستاده بودند. موهای شازده تنک بود و موهای خانم پرپشت و سیاه. شیشه‌ی روی عکس را پاک کرد و خال خانمش را دید و حتی دوتا چین نازک کنار لب‌ها را و بعد چشم‌ها را که پشت شیشه‌ی عینک تار می‌زد: وقتی خواستم عینکو بذارم چه الم شنگه‌ای راه انداخت. گفت: «من گفتم فخرالنساء باش، نگفتم که همه‌ی اداهای اونو...». صورت شازده مث شاه‌توت سیاه شده بود. عینکو برداشت و انداخت رو اسباب آرایش خانم.
«ادبیات، طرح شوق‌ها و تدابیری است که انسان را در وصول به کمال خویشتن، تنها در قلمرو گفتار رهنمون می‌کند»؛ به بیان ساده‌تر، ادبیات آثار منظوم و منثوری است که به عنوان اثر ادبی از ارزشی ویژه برخوردار است. اما نقد از دیرباز در معنای عیب‌جویی به کار رفته است. در حدیثی نبوی به نقل از ابو درداء آمده است که: «ان نقدت الناس نقدوک و ان ترکتهم ترکوک معنی: نقدتهم ای عبتهم و اغتبتهم قابلوک بمثله» اگر مردم را نقد کنی آن‌ها تو را نقد می‌کنند و اگر آن‌ها را رها کنی، تو را رها می‌کنند»؛ به بیان دیگر اگر از آن‌ها عیب‌جویی کنی و پشت سرشان غیبت کنی آن‌ها هم با تو مقابله به مثل می‌کنند.